hep yalnızdım aslında..
okul bahçesinde en köşede duvarın dibinde oturan kız çocuğu bendim. hep tek kişilik oyunları ezberleyen.
üniversite sınavına yalnız giden tek insandım. cebindeki bozuk paraları yere bırakan.
hastane odalarında, otobüs yolculuklarında, sinema salonlarında, kafelerde..
sokaklarda hep  hızlı adımlarla yürüyen bendim.
aşklarımsa evrenin bana; "hadi kızım yürü, kim tutar seni, deh!" deme şekliydi.

mutlu olacağımıza o kadar inanmıştık ki, mutsuzluğumuzu kabul etmedik hiç.. iyi insanlar sonsuza dek mutlu yaşardı çünkü, iyiydik! hep düzelecek hep geçecek diye umut ederek, bekleyerek öldü çoğu iyi insan, mezarlarında unutuldular. zaman adil davranmıyordu iyilere, herkes için geçiyordu ve bir iyiye yapılan haksızlık an geçtikçe katlanıyor ve zamanın sırtına ödenmesi imkansız bir borç olarak biniyordu, iyiler alacaklarını tahsil edemez çoğu zaman ve zaman hiç de sadık değildir borçlarına, alacağına şahin vereceğine karga..