daha küçük bir kız çocuğuyken başladım, insanların yüzlerini incelemeye..

özellikle bana bakmıyorlarken, aslında hiçbir şeye bakmıyorlarken, dalıp gittiklerinde incelerim hep. aslında en çok dudaklarına bakarım dudaklarının yönüne. kimi aşağı doğru durur kimisi bittiği yerden yukarı doğru kıvrılır. sanki yaşlandıkça daha aşağı bakıyordu dudaklar.

hep merak ettim kendiminkileri, ileride nasıl görüneceklerini, minik bir kız çocuğu incelediğinde yüzümü ne görecekti. çirkin bi kadın olmaktan korkmadım hiç mutsuz bir kadın olmaktan korktuğum gibi.

öyle çok mutsuz kadın gördüm ki hayatımda, onlardan biri olmak kaderim olacak diye korktum hep.

annemin mutsuzlukları aklımda, dedem öldüğünde ağladığı mesela ya da anlatamadığı zamanlarda derdini...

aciz kadın çaresizlikleri, o an ki ifadeleri.. nerede görsem tanırım.

nerede mutsuz bi kadın görsem gökyüzünü parçalamak isterim. ne zaman mutsuz olsam onlarca kadın yüzü görürüm yüzümde..