bir an sadece...
herkes, her şey susmuştu.
durup dururken...
deli gibi konuşmaya, seni anlatmaya başladım.
sanki yıllardır mühürlü olan dilimi serbest bırakmışlardı,
anlatıyor... anlatıyordum.
bazen nefes almayı unutuyor tam boğulacakken yutkunup derin bir nefes alıp devam ediyordum anlatmaya.
kah ellerinden bahsediyordum, kah bakışlarından...
bana söylediklerinden, yaptıklarımızdan, yapmamız gerekenlerden...
konudan konuya atlıyordum. ama bütün konuların kahramanı sen!
dışarıdan deli gibi göründüğümü ve söylediklerimin bir kelimesinin bile anlaşılmadığını biliyordum.
çılgın gibi anlatıyordum...
en nihayet yorulup sustuğumda,
insanlar yüzüme bakıyor ve bende bıraktığın etkiyi naif bir gülümsemeyle karşılıyorlardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder